Om alvast in de sfeer te komen ben ik in het weekend van 18 juni afgereisd naar Luxemburg voor de Ironman 70.3. De wedstrijd was in Remich, maar we (ik en mijn vaste schare aan trouwe fans) hadden een leuk hotel net over de grens in het pittoreske Saarburg (Duitsland). Zowel voor de afstand als voor het meemaken van de strenge Ironman regels was dit een goede generale.
Op zaterdag heb ik mijn startnummer opgehaald en heb ik na de briefing de fiets ingecheckt en mijn spullen ingeleverd. Dat was nog even goed nadenken, want voor elke discipline had je weer een ander tasje gekregen. Na dit 5 keer gecontroleerd te hebben, konden we met een gerust hart richting het hotel om de inwendige mens te gaan verzorgen.
Zondag ging al vroeg de wekker voor het ontbijt en na alle ochtendrituelen zijn we de auto ingestapt richting Remich. Veel te vroeg natuurlijk, want eigenlijk heb je de dag daarvoor alles al gedaan. Het enige spannende was nog de watertemperatuur, zouden we een wetsuit aan mogen….? Gezien mijn zwemkwaliteiten had dit wel mijn voorkeur en om 8 uur kwam het verlossende woord; “ ja” er mag gezwommen worden met wetsuit. Ik was niet de enige die zichtbaar blij was met dit antwoord. Het blijft toch een dingetje….
Het was inmiddels al goed warm geworden en ik had al een kleine Moesel door mijn wetsuit lopen. Om 9.15 uur klonk dan eindelijk het startschot. Dennis Noordzij en ik konden elkaar nog even succes wensen en daar gingen we. De zwemstart was een rollende start. Het duurt dan wel iets langer voordat je het water in kan (elke 3 seconde 5 personen), maar je hebt direct de ruimte om te zwemmen. Dit was te merken aan mijn tijd. Ik weet niet helemaal waar het aan lag, maar ik kwam na 29 minuten al uit het water.
Vervolgens richting mijn fiets gerend en kon ik beginnen aan mijn rondje van 90 kilometer. Na twee kilometer verloor ik helaas een bidon, maar er waren voldoende posten langs de route om weer bij te tanken. Het fietsen was 1 grote ronde, met mooie vergezichten en de conditie van de wegen was goed. Gewoon genieten! Het eerste deel langs de Moesel was lekker vlak en na 37 km begon het klimmen. Ondanks de hoogtemeters heb ik het tempo redelijk kunnen vasthouden. Na 2.31 uur had ik de wisselzone weer in zicht en kon ik mij al weer gaan richten op het laatste (en tevens mijn favoriete) onderdeel.
Inmiddels deed de zon aardig zijn best en was de temperatuur flink gestegen. De eerste meters nog een beetje rustig aan, maar ik had al snel het tempo te pakken. Na ongeveer 2 kilometer kwam ik Aad voor het eerst weer tegen, die al op de terugweg was in zijn eerste rondje (van de 4 in totaal). Aangemoedigd door familie, vrienden en door Milly die spontaan bij de drankpost ondersteunde, ging ik na ruim een uur het laatste rondje in. Ik merkte dat door de warmte mijn hartslag steeg en het tempo iets zakte. Het was nog maar 5 kilometer, dus nog even doorzetten. Onder de sproeiers door en met de finish inzicht, had ik nog 1 kilometer te gaan. Het ging een mooie tijd worden en dat gaf nog de laatste energie om toch nog een klein beetje aan te zetten tot het einde.
Na 4.40 uur en 54 seconden passeerde ik de finish. Wat een heerlijk gevoel en wat een mooie dag! Kon tevreden zijn over het verloop van de wedstrijd en het gaf vertrouwen voor Maastricht. Na de finish van Aad Geluk (zijn naam klinkt trouwens fantastisch door de speaker in het gebroken Duits) zijn we wat gaan eten en hebben we een lekkere borrel genomen om het te vieren. Dat hadden mijn supporters inmiddels wel verdiend. Het was een mooie afsluiter van een fantastisch weekend. Ik hoop dat ik op 6 augustus net zo’n geweldige wedstrijd kan volbrengen. Wordt vervolgd….
Govert van Meerkerk
